اهالی شهر ورزنه در گذشته‌های دور خانه‌های خود را گرداگرد مسجد جامع بنا می‌کردند به طوری که در نقشه‌ها مشاهده می‌شود مسجد جامع تقریباً در وسط کاربری‌های مسکونی قرار دارد. از آثاری که بدست آمده مشخص می‌گردد بنای اولیه مسجد بر روی بقایای یک آتشکده بوده است که تاریخ آن به زمان ساسانیان بر می‌گردد. اما معماری مسجد جامع به صورت کنونی آن به زمان تیموریان بر می‌گردد که همانطور که از عکس‌ها مشاهده می‌شود می‌توان از رویکاشی کاریهای محراب و سر در مسجد جامع به خوبی این مطلب را دریافت. و از آثار دوره ی تیموری است که در دوره های بعد تعمیراتی در آن صورت گرفته است.
نقشه ی بنای مسجد به صورت دو ایوانه دارای سر در، هشتی بزرگ گنبددار، ایوان های شمالی و جنوبی، رواق های آجری اطراف صحن و شبستان های شرقی و غربی است. بنا با کاشی های نفیس معرق و کتیبه های زیبایی تزیین شده است.
با وجود اینکه قریب ۵۷۴ سال قمری از بنای مسجد جامع ورزنه به صورت کنونی آن می‌گذرد اما هنوز این مسجد با شکوه و بزرگ به نظر می‌رسد. این موضوع بیانگر این است که اولاً کسانی که به بنای آن مسجد همت گماشته‌اند دارای اندیشه‌ای بلند و قدرت پیش‌بینی بالایی بوده‌اند که توانسته‌اند مسجدی بسازند که علاوه بر اینکه در زمان خودشان قابل استفاده بوده جمعیت قابل ملاحظه‌ای را نیز در روند تکامل و توسعه شهر پذیرا باشد، دوماً ممکن است در آن زمان نیز ورزنه جمعیتی زیاد داشته است که بنای مسجدی به این عظمت را گذاشته‌اند. گردیده .
در هر دیوار ضلع درگاه، یک اسپر بزرگ کاشی معرق دیده می شود. در وسط این اسپر اسامی مقدس «محمد»و «علی» شش بار تکرار شده است. در زاویه ی سمت چپ نمای در گاه، دارای یک طرح هندسی مکرر است.
قسمت های دیگر نمای دست چپ نیز بسیار بیشتر از ضلع مقابل تزیین گردیده که به نظر می رسد سازندگان فرصت تکمیل تزیینات را پیدا نکرده اند. اسپر های کاشی معرق مشابه ه ی نیز در ستون جانبی نمایه خارجی، با اشکال هندسی در هم پیچیده اجرا شده اند.
در سمت چپ بالای این اسپر، اسپری است که در طرح هزار باف با حروفی به رنگهای آبی روشن و آبی سیر بر زمینه ی سفید، بیان گر اسامی(الله)و (محمد) با خط کوفی مستطیل شکل است. ضلع دست راست فقط یک طرح لوزی منفرد هزار باف دارد.
بر اساس کتیبه ی سر در، مسجد جامع ورزنه در سال ۸۴۸ ه-ق به روزگار شاهرخ تیموری- توسط محمود بن مظفر ورزنه ای- ملقب به عماد- ساخته شده است. در انتهای این کتیبه، نام خطاط- سید محمود نقاش- و نام معمار-حیدر بن بنائ اصفهانی- آمده است. نام استاد کاشی کار مسجد نیز علی بن صدر الدین صفار بوده
